حرف هایم را میگویم به گوشی تلفن . می اندازم توی دل صندوق زرد ، مینویسم یا که زمزمه میکنم با خودم ... حرف مثل سابق نمیرود، مثل پرنده ای نمیرسد ، میرود و باز با مهر کسی شنونده ی خوبی نیست برگشت میخورد ...

مدت هاست دلم میخاهد بگویم دنیا آنقدر عوض شده که نمیشود انتظار داشت کسی چند دقیقه گوش بدهد . دنیا جای شنیدن نیست همه فقط در حال ارسال پیامند کسی دریافت نمیکند 

دنیا جدا جای دلگیریست ، فکر کن شاید یک روز میتوانستی حدس بزنی رمز نوشته خصوصی دوستت چیست ، میدانستی  آدم ها کجای کارند .. من هم یکی مثل همه . گوش هایم از حرف خالی و دهانم پر است . پر از طعم گس حرف ها ، یک روزی نمیجویدیمشان ، قورتشان نمیدادیم

میدانی اینها که هستند شنونده نیستند و آنها که نیستند ... آخ از آنها