دنیا آنقدر کوتاه  است که شاید همین توده ی ۱۵ میلی متری سینه چپم تصمیم بگیرد بی هیچ دلیلی رشد کند و مرا همین سال دیگر بکشد ، دنیا آنقدر مسخره ست که شاید همین ماه دیگر ، دیگر در این کشور نباشم ...

چرا آنقدر خودمان را اذیت کنیم؟ چه چیز را میخواهیم درست کنیم ؟ میخواهیم چه چیز این سراسر گه را زیبا کنیم؟

یک خانه داریم که هیچ چیزش عالی نیست ، اجاره ایست اما تویش لبخند های عمیقی میزنیم، لبخند همیشه از قهقهه زیبا تر است ، دوست داشتن همیشه از عشق مهربان تر است. حالا که نشسته‌ام رو به روی خودم در تمام این سالها میفهمم ، کم اما خوشبخت بوده ام ، نیازی به هیچ چیز اضافه‌تر نبود برای خوشبختی. نیازی نبود کسی نگاهم کند ، بخواندنم ، از حفظم باشد 

موهایم آن اندازه که دیگر اذیتم نکند بلند شده ست ، هیچ کاری نیست که از فکر ناتمام ماندنش تنم مور مور شود . آخرین قطره خمیر دندان را روی مسواکم میزنم بی آنکه تیوپ جدیدی خریده باشم یا در فکر آنکه نکند خریدنش فراموشم شود باشم .  نگران هیچ کس و هیچ چیز نیستم ، راستش را بخواهی هیچ کس برایم آنقدر مهم نیست که تصمیمم عوض شود ، راستش هیچ کس آنقدر به من وصل نیست که با نبودم چیزی برایش عوض شود .  آنقدرروی اسم هیچ کس توی مغزم مکث نمیکنم که حتی اسمش یادم بیاید ، راستی اسمت چه بود؟ بیخیال دوستت دارم ... راستی دلم میخاست به نام کوچکم صدایم کنی ... راستی من همیشه باید سر حرف را باز میکردم و این آزارم میداد ...

کاش آدم به همین آسودگی میتوانست بگوید چه آزارش میدهد ، کاش آنقدر توی لاک خودم فرو نرفته بودم که تویش گم شوم ، کاش میگفتم دلم را شکسته اید و دارم انتقام میگیرم ، با نبودنم ...